فصل پانزدهم

نماز خوف

«نماز خوف» در سفرِ شرعى، قصر است، و در حضر، قصر است در صورتى كه به جماعت ادا شود، و اگر فرادى ادا شد، مشهور، قصر بودن آن است و آن اظهر است.

و اظهر لزوم ارتباط خوف به قصر و اتمام است؛ پس اگر فرقى نيست بين آنها در حال اشتغال به نماز در محل خوف به مناسباتى، حال آن، حالِ سفر در تعيّن قصر مطلقا نيست.

چنانكه اظهر ثبوت حكم است براى زنها در صورت ثبوت موضوع كه خوف خاصّ، مؤثّر در قصر و اتمام باشد و بدون آنها با مردها ضرورى باشد.

  جماعت در نماز خوف

و در صورت اداى آن به جماعت، مى‌تواند با طايفه‌اى يك نماز و با طايفه‌اى اعاده نماز اوّل نمايد، و حكايت شده كه اين نماز «بطن النخل» است كه حضرت رسول ـ صلّى‌اللّه‌عليه‌وآله‌وسلّم ـ به جا آورده آن را در آن.

و مى‌تواند نماز «ذات الرّقاع» را به جا آورد در صورتى كه عدوّ، در غير جهت قبله از خلف آن يا يمين يا يسارِ آن باشد، يا آن كه در جهت قبله، قابل رؤيت در وقت هجوم آنها نباشد، تا بتوانند در حال اشتغال به نماز مقاومت نمايند.

و احتياط، موافقِ با اعتبارِ اين شرط است در اختيار اين طريقه؛ و در صورتى كه