<-> وقت، و التفات به وجه بدون انحرافِ بدن، محلّ احتياط است.

و اما التفات با تمام بدن به سوى يمين و يسار و مابين آنها كه عمداً مبطل است، پس سهواً، اعاده ندارد و استيناف لازم نيست اگر چه احوط است با بقاى محلّ تدارك، يعنى داخل در ركن نشده، و گرنه قضا مى‌كند اگر قابل قضا است بعد از نماز، وگرنه اقتصار بر سجده سهو مى‌نمايد به نحو احتياط.

و امّا التفات اضطرارى در حدّى كه عمداً و اختياراً مبطل باشد، پس تفصيل بين آنچه در سهو، مبطل است و آنچه مبطل نيست به حسب آنچه مذكور شد خالى از وجه نيست، اگر چه احوط، تدارك و اعاده است در قسم دوّم هم؛ و همچنين قضا در خارج وقت؛ و اما التفات اكراهى، پس در كلام اكراهى، مذكور خواهد شد، ان شاء اللّه‌ تعالى.

  تكلّم

از مبطلات نماز «تلفّظ» به دو حرف است اگر چه مُهمَل باشند، يا يك حرف كه موضوع براى معنى باشد و مُفهم آن باشد شأناً، مثل «لِ» و «قِ» در غير قرآن و ذكر و دعا.

و فرقى بين حرف مدّ و غير آن نيست. اما مدِّ حرف واحد كه از اشباع حركت توليد شبهِ حرفى مجانس آن حركت مى‌شود، پس مشكل است مبطل بودن آن؛ چنانچه مقتضاى جواز مدّ در بعض مواقع با عدم وجوب و [ نيز مقتضاى ] جوازِ زيادتى مدّ در بعض مواقع با عدم وجوب، عدم حصول تعدّد است به آن و وجه مقابل عدم فرق در حصول تعدّد بين مدّ دادن و حرف مدّ را خواندن است.

و مبطل است حكايت صوت «تنحنُح» و «انين» و «تأَوّه» اگر مشتمل بر دو حرف است، و مبطل نيست «تَنحنُح» و «نفخ» و «سُعال» (سرفه» و «تأوّه» و «انين»). <->