فصل سوّم

در وقوف به مشعر الحرام است

و در آن، دو مقصد است:

مقصد اوّل : در واجبات است

بدان كه چون از عرفات در شب عيد قربان كوچ كند، به سوى مشعر الحرام آيد در آن جا شب را به روز آورد؛ و بعضى اين بيتوته را واجب مى‌دانند و نسبت به اكثر داده‌اند و اين احوط است.

و نيّت چنين كند كه: «شب را به روز مى‌آورم در مشعر الحرام به جهت رضاى الهى». و چون طلوع فجر شود، نيّت وقوف كند كه: «مى‌باشم در مشعر الحرام تا طلوع آفتاب در حج تمتّع به جهت وجوب آن قربةً إلى اللّه‌ تعالى».

و اشهر و احوط وجوبِ ماندن است تا طلوع آفتاب؛ پس اگر عمدا پيش از طلوع آفتاب بيرون رود و از وادى محسّر تجاوز كند، گناهكار است؛ و بعضى يك گوسفند كفّاره، واجب دانسته‌اند. و در اين جا چند مسأله است:

   ركنيّت وقوف و افرادى كه از آنها ساقط مى‌شود

اوّل: آن كه وقوف به مشعر ركن است و مجموع آن متّصف به وجوب است؛ پس اگر كسى بالمرّه آن را ترك كند حج او باطل است؛ لكن وقوف به مشعر، گاهى ساقط