عالم يا اطاعت فرمان او جلّ ذكره»؛ پس تلبيه گويد به نحوى كه مذكور شد، و چون مشرِف شود بر ابطح به آواز بلند بگويد، و چون متوجّه منى شود بگويد: «أللهم إياك أرجو وإياك أدعو، فبلغني أملي، وأصلح لي عملي.» و به آرام تن و دل، برود با تسبيح و تقديس و ذكر حق تعالى. و چون به منى رسد بگويد: «ألحمد للّه‌ الذي أقدمنيها صالحا في عافية، و بلّغني هذا المكان.» پس بگويد: «أللهم هذه منّى وهى ممّا مننت به علينا من المناسك، فأسألك أن تمنّ علىّ بما مننت على أنبيائك، فإنّما أنا عبدك وفي قبضتك.»

   استحباب و كراهتِ رفتن به عرفات

و سنّت است كه شب عرفه، در منى باشد و مشغول طاعت الهى باشد؛ و بهتر آن است كه اين عبادت‌ها را خصوصا اين نمازها را در مسجد «خيف» به جا آورد؛ و چون نماز صبح كند، تعقيب خواند تا طلوع آفتاب و روانه عرفات شود، و اگر خواهد بعد از طلوع صبح روانه شود، و لكن سنّت بلكه احوط آن است كه از «وادى محسّر» رد نشود تا آفتاب طالع نشود. و مكروه است كه پيش از صبح روانه شود و از بعضى حرمتْ حكايت كرده‌اند مگر از جهت ضرورتى، مثل بيمارى و كسى كه خوف ازدحام خلق داشته باشد.

چون متوجّه عرفات شود اين دعا بخواند: «أللهم، إليك صمدت وإياك اعتمدت، ووجهك أردت. أسألك أن تبارك لي في رحلتي، و أن تقضى لي حاجتي، وأن تجعلني ممن تباهي به اليوم من هو أفضل مني.»؛ و تلبيه گويد تا به عرفات رسد، و چون رسيد خيمه‌اش در «نمره» بزند كه نزديك عرفات است، متّصل به آن و از عرفه نيست.