عدول از قصد ده روز

اگر نيّت اقامت ده روز در مكانى كرد و قبل از نمازِ فريضه چهار ركعتى، عدول كرد از نيّت سابقه، موظّف به قصر است؛ و اگر بعد از انجام فريضه چهار ركعتى عدول كرد، باقى است بر اتمام تا وقتى كه از آن مكان خارج بشود به نحو متقدم.

و اظهر اين است كه عبرت، به نماز فريضه چهار ركعتى است، چه ادا باشد، يا قضاى فائت در محل نيّت اقامت، نه اين كه هر عملِ مشروطِ به نيّت اقامت، كافى است.

و صوم ناوى، صحيح است اگر عدول بعد از زوال باشد، و كافى از نماز چهار ركعت نيست، و موجب اتمام در بقيه وقت نيست؛ و همچنين مجرّد ترك فريضه در تمام وقت در صورت عدول بعد از وقت، كافى در اتمام بعد از عدول نيست تا فريضه تماماً مربوط به وجوب تمام در آن محلّ به جا آورده شود.

و اكتفا به فريضه چهار ركعتى براى شَرَف مكان بعد از فراموشى نيّت اقامت و عدم تأثير عدول بعد از اين نماز، خالى از اشكال و احتياط نيست.

اگر نيّت اقامه كرد [ و ] بعد از فراموشى، نمازى به نيّت قصر خواند و فراموش كرد آن را [ و  ]تماماً به جا آورد: پس اگر به قصد وظيفه فعليّه بوده، صحيح و مانع از تأثير عدول است، وگرنه، خالى از احتياط نيست.

و محمول بر اوّل مى‌شود اگر نيّت كرد و نمازى با غفلت تماماً انجام داد، چون به قصد وظيفه فعليّه به جا آورده شده است.

و اگر به عذرى ـ مثل جنون و اغما و حيض ـ كه مستوعبِ وقت باشد، ترك فريضه نمود [ و ] بعد از نيّت و بعد از وقت، عدول كرد، بر مى‌گردد به تقصير.

و اگر قصد اقامت كرد و قبل از نماز فريضه تمام، عدول كرد، پس تقصير مى‌كند، چه مسافت بعديّه باشد و قصد آن نمايد، يا نه؛ بلكه تقصير، به سبب سابق و قاطعيّت نيّت اقامت مشروط به نماز چهار ركعتى است.

و اگر عدول بعد از نماز چهار ركعتى است، احتياج دارد تقصير بعد از آن، به