و همچنين طفلِ مميّزِ قاصدِ مسافت [ اگر ] در اثنا، بالغ شد، واجب است تقصير از زمان بلوغ با بلوغ مجموعِ سير او به مسافت شرعيّه.

و با اختلاف دو نفر در تحقّق مسافت، هر كدام به علم خودش عمل مى‌نمايد؛ و احوط عدم اقتدا است در فرض.

  مسافت تلفيقيّه و حكم رجوع و عدم رجوع در روز اوّل

و اگر مسافت، چهار فرسخ يا زيادتر باشد و اراده كرد برگشتن در همان روز را، واجب است قصر، به تكميل هشت فرسخ از مجموع رفتن و آمدن به حسب قصدِ مستمرّ تا آخر.

و اگر نيّت رجوع در همان روز را نداشت، اظهر لزوم قصر و افطار است. و فرقى در صورت اوّل، بين اتّصالِ رجوع، به ذهاب در روز يا در شب يا در ملفّق از آنها نيست.

و مقابل رجوعِ در همان روز، رجوعِ قبل از يكى از قواطع است، يعنى وطن يا محل اقامت ده روز يا تردّد سى روز. كه قصر براى احتمال و اميد به تخلّل قاطع نيست، و براى غيرش محتاج به تجديد مسافت شرعيّه است.

و اظهر، دخولِ در قسم دوم است اگر در مثلِ سه فرسخى بلد، نيّتِ تكميلِ هشت فرسخ رفت و آمد بكند در غير يك روز و به محل ترخّص نرسد و «مسافر» صادق باشد، مثل فرض؛ پس قصر به نحوى كه در چهار فرسخىِ از قسم دوم بوده محتمل است و احتياط در تغيير موضوع است. به نحوى كه ذهاب، كمتر از چهار فرسخ نباشد و با رجوع، از هشت فرسخ، كمتر نباشد.

  اگر مقصد دو راه داشته باشد

و اگر دو راه باشد و دورتر مسافت باشد و براى ترخّص، سلوكِ ابعد كرد، قصر لازم است، فضلاً از اين كه براى غايات ديگر، اختيار ابعد كرده باشد، و اگر سلوكِ اقرب