<->  تا با امام باقى را به جا بياورد؛ و اگر از روى نسيانِ مأموميّت يا غفلت يا هر عذرى كه مسوّغ ترك متابعت باشد، رفعِ رأس كرد، برمى‌گردد تا با امام، اتمام و رفع رأس از ركوع نمايد؛ و همچنين در سجود و سجدتين.

و اگر با عمدِ در رفع، برگشت به متابعت، نماز، باطل است در زيادات مبطله؛ و اگر با سهو در رفع، ترك متابعت كرد، نماز باطل نيست و همچنين جماعت، بلكه معصيت كرده است.

ظن به رفع امام، مثل نسيان مأموميّت، عذر است و حكم رفع سهوى مأموم را دارد.

اگر رفع رأس از سجود كرد [ و ] امام را در سجود ديد و خيال كرد سجده اولى است [ و  ]به متابعت امام رفت و بعد معلوم شد كه سجده ثانيه است، دوّم‌مأموم، حساب مى‌شود؛ و اگر به گمانِ سجده ثانيه رفت، بعد معلوم شد كه اوُلى است، متابعت حساب مى‌شود، و با امام سجده ثانيه را به جا مى‌آورد.

و اگر عمداً قبل از ذكر، رفع رأس كرد، نماز باطل است براى ترك ذكرِ واجب عمداً، و اگر سهواً رفع كرد قبل از ذكر واجب و عود به متابعت كرد، اظهر وجوب ذكر است در ركوع متابعتى.

و اگر امام سبقت گرفت و مأموم به او ملحق نشد، بر مأموم واجب نيست ركوع، اگر چه ذكر را سهواً ترك كرده بوده است.

  ترك عمدى متابعت در سبقت به ركوع يا سجود

و اگر عمداً ركوع يا سجود كرد قبل از ركوع يا سجود امام، بعد از انعقاد جماعتش در يك ركعت، مى‌ماند در آن حال تا امام به او برسد، و با او ركوع را اتمام نمايد، و با او رفع رأس نمايد، و عود جايز نيست در صورتى كه در اثناى قرائت امام، ركوع نكرده <->