<->  ميزان در وصول به جماعت

اظهر كفايت ادراك مأموم، ركوع امام را است، در ادراكِ ركعت جماعت در اوّل تحقّقِ جماعت در نماز مأموم، و اولى و احوط، سبقتِ در لحوقِ به جماعت است در حال تكبير ركوع از امام با امكان، و ادراك ذكرِ ركوع با امام، لازم نيست.

كافى است تبعيّت در ركوع، در احتساب يك ركعت جماعت؛ و بايد ركوع مأموم، در حال ركوع امام، محقّق باشد، نه آن كه در حدِّ ركوع برسد، اگر چه راكعِ بالفعل نباشد، مثل آن كه در آن حدّ، در حال حركت و هوىّ بوده و امام در حال ركوع و بعد از تحقّقِ ركوعِ مأموم و يا آنِ تحقّق، امام در حال نهوض و رفع رأس بوده و اجتماع در تحقّقِ ركوع نشده باشد، يا آن كه مأموم، راكعِ در اوّل حدّ ركوع شد در حال رفعِ امامْ رأس را از آخرين حدّ كه اجتماع در حدّ ركوع بوده نه در تحقّق ركوع.

  شك در دركِ ركوع امام

و با شك در تقدّمِ هر كدام از ركوع مأموم و رفع رأس امام، احوط عدم ترتّب احكام جماعت است در آن ركعت، و اظهر عدم بطلان نماز مأموم است اگر بر وظيفه منفرد عمل نمايد، و جواز انفراد قصدى در اين حال، محتمل است چنانچه خواهد آمد.

  تعداد نفرات لازم براى جماعت

و اقلّ عددى كه جماعت با آن محقّق مى‌شود شرعاً و احكام آن ثابت مى‌شود، دو نفر است كه يكى از آنها «امام» است، و دوّمى «مأموم» اگر چه «زن» باشد، و همچنين دو زن كه يكى «امام» و ديگرى «مأمومه» باشد، يا آن كه خنثاى مشكل، امام و زن، مأموم باشد، يا آن كه مرد، امام و طفل، مأموم باشد، بنا  بر شرعيّت عبادت صبىّ، يا زن، امام و دخترِ غيربالغ مأموم، يا جماعت دو صبىّ يا دو صبيّه يا آن كه امام، صبىّ و مأموم صبيّه باشد بر تقدير مذكور. <->