<-> محلّ تدارك به رفع رأس از ركوع باشد نماز صحيح است، و احوط در نقص جزء، سجود سهو است، و محلّ فوت قرائت يا ابعاض و اوصافش ركوع است، چنانچه گذشت.

و امّا جهر و اخفات پس اظهر كفايت صدق نسيان است، اگر چه در كلمه باشد و اعاده آن كلمه لازم نيست؛ و همچنين نسيان رفع رأس از ركوع يا نسيان طمأنينه در حال رفع رأس تا آن كه به سجود رفته باشد و قبل از سجود برمى‌گردد براى اوّل؛ و امّا براى طمأنينه در قيامِ فقط پس احوط عود و اعاده نماز است. و اگر ترك انتصاب و طمأنينه بعد از سجده اوّل كرد و متذكّر شد قبل از سجود دوّم، منتصب مى‌شود با طمأنينه و همچنين در صحّت نماز است اگر فراموش كند ذكر سجود اوّل يا دوّم را، يا عربيت يا موالات آن را، يا طمأنينه در حال ذكر را در سجود اوّل يا دوّم، يا سجود بر اعضاى سبعه را با تحقّق سجود عرفاً، اگر چه بدون وضع جبهه باشد تا زمان رفع رأس از سجده اوّل يا دوّم، يا رفع رأس از سجود را به نحو اكمل واجب، نه مجرّد رفع كه با آن تعدّد سجود حاصل مى‌شود يا طمأنينه بعد رفع را تا سجده دوّم.

اگر فراموش كرد قرائت فاتحه را يا بعض آن را تا آن كه سوره را خواند تمام يا بعض آن را، برمى‌گردد به قرائت فاتحه تا تكميل آن نموده پس از آن سوره كامله مى‌خواند؛ و همچنين نسيان سوره تا زمان عدم تحقّق ركوع به جا مى‌آورد آن را؛ و همچنين است‌احوط نسيان ترتيب قرائت يا ذكر ديگرى كه بدل قرائت است و مرتب است، يا نسيان قيام يا طمأنينه در حال قرائت و قبل از ركوع متذكّر شدن، لكن در اعاده، احتياط، در قصد قربت است در مقابل جزئيت.

و اگر ركوعْ محقّق شد، نسيان فاتحه يا سوره ضرر ندارد، و احوط در صورت اعاده سوره خوانده شده قبل از فاتحه فراموش شده، سجود سهو است براى زيادتى سوره سهوا. <->