<-> از نماز، در اين كه واقعِ در ركعت سوم، شك تكليف آور يا ظنّ غير موجب تكليف بوده، اعتنا نمى‌نمايد و نماز صحيح است.

و همچنين [ به ] شك در اثناى در شك در فعل سابق، مثل شك در حال قيام در شك در سجود سابقاً [ اعتنا نمى‌نمايد ]؛ بلكه فعلاً اگر شاكّ است در سجود، التفات نمى‌كند به جهت دخول در غير و اگر عالم به شك سابق و شاك در عمل به شك به فعل سجود بوده باشد، اعتنا نمى‌كند اگر فعلاً هم شاكّ باشد؛

و اگر عالم يا ظانّ به عدم سجود باشد، تدارك مى‌كند.

  علم و ظن به ترك سجود در قيام

و اگر عالم بود به ترك عمدى سجود ـ مثلاً ـ در حال قيام، باطل است نماز در صورت عمد در قيام صلاتى بيجا.

و اگر علم به ترك سهوى سجود ـ مثلاً ـ حاصل شد در حال قيام، تدارك مى‌كند تا عدم دخول در ركن ديگر، و همچنين ظنّ به ترك سهوى سجود بنا  بر مختار، وگرنه صحيح است نماز اگر فائت، ركن نباشد.

  حكم عدم عمل به مقتضاى شك

و اگر علم حاصل كرد به عدم عملِ به مقتضاى شك از روى عمد، باطل مى‌شود نماز به نحو مقدّم، و اگر سهواً عمل نكرده باشد، تدارك مى‌كند با بقاى محلّ، و با خروج از محلّ تدارك به دخول در ركن، صحيح است نماز، مگر آن كه فائت، ركن باشد كه محلِّ احتياط، به اعاده نماز است.

  شك در شكِ در عدد ركعات يا جزء

و اگر شك در شك در عدد ركعات داشت، مثل آن كه شك داشت كه در جلوس سابقِ <->