نماز؛[1] والاّ در غيرِ التفات به جميع بدن به طرف پشت سر، اشكال است؛ و در التفات به روىِ تنها به طرف پشت سر، مطلقا اشكال است، اگر چه احوط بطلان[2] است.

س . هرگاه كسى سهواً التفات كند از قبله به قدرى كه خارج نشود به آن از مشرق يا مغرب، نمازش صحيح است يا نه؟

ج . بلى صحيح است هر چند به تمام بدن باشد.[3]

چهارم: تكلّم كردن است عمداً هر چند به دو حرف مهمله باشد. و امّا سهواً پس مبطل نيست هر چند به گمان بيرون رفتن از نماز باشد، يعنى چنين خيال كند كه از نماز بيرون رفته است.

س . در نماز تنحنح كردن، يا نفخ كردن، يا ناله كردن، يا آه كشيدن و نحو اينها، چه صورت دارد؟

ج . عيبى ندارد. و آن كه ذكر شد، در تكلّم به كلام آدميين بود؛ امّا قرآن و دعا و مناجات و امثال اينها، پس خواندن و گفتن آنها ضرر ندارد، مگر آن كه بر وجه محرّم باشد، مثل آن كه دعاى بر مؤمن كند ظلماً، يا آن كه آيه سجده تلاوت نمايد على الاحوط؛ اگر چه حرمت، دعا را داخل در كلام آدمى نمى‌كند، پس اقوى جواز است.[4]

و احوط ترك دو سوره خواندن است اگر چه جواز آن قوىّ است.

س . اگر كسى در اثناى نماز، بر مصلّى سلام كند به قصد تحيّت، تكليف آن مصلّى چيست؟

ج . جايز است از براى مصلّى رد آن، بلكه واجب است، اگر چه سلام به غير از صيغه قرآنيّه باشد.

[1] . بنابر اظهر پس آنچه در متن است كه و الاّ الخ لازم نيست.

[2] . اگر مستلزم انحراف بدن از قبله باشد بطلان قوىّ است و الاّ احتياط است و احوط عموم به حال سهو است در اين دو صورت.

[3] . اگر رو به طرف پشت سر نشود و گرنه گذشت احتياط در آن.

[4] . بلكه اقوى ابطال است و گذشت استثناى ديگر.