در نيّتِ[1] وضو دانسته شد با استمرار قصد تا آخر عمل.[2]

دوّم: شستن تمام ظاهر بدن و وانگذاشتن چيزى از آن اگر چه بسيار كم باشد. و لازم است زايل نمودن هر چيزى كه نگذارد آب به ظاهر بشره برسد و دست ماليدن به هر چيزى كه بدون دست ماليدن و نحو آن، آب به آن نرسد، چون موى انبوه.

و جبيره، حكم بدن را دارد، به بيانى كه در وضوى صاحب جبيره گذشت. و واجب نيست شستن موى و كفايت نمى‌كند شستن آن از شستن خود بشره؛ و مويى كه از توابع بشره است، شستن آن، خالى از[3] قوّت نيست و بهتر شستن چيزهايى[4] است كه از ظاهر بدن بودن آن، معلوم نيست.

سوّم: رعايت نمودن ترتيب در غسل ترتيبى، چنانكه مذكور شد.

چهارم: مباح بودن[5] آب؛ و در مقدّمه كتاب دانستى كه غيرِ آبِ مطلقِ پاك، چيزى را پاك نمى‌كند و وضو و غسل، به غير آن، جايز نيست.

پنجم: مباح بودن مكانى كه در آن غسل مى‌كند و همچنين ظرفى كه به آن، آب بر بدن خود مى‌ريزد و جايى كه آب غسل در آن ريخته مى‌شود، چنانكه در وضو گذشت.

ششم: آن كه خود، بدن خود را بشويد با قدرت و تمكّن.

[1] . و در نيّت ارتماسى، احتياط مذكور شد.

[2] . يعنى حكماً؛ و در ارتماسى به طور مذكورِ از احتياط، محلّى براى استدامه و عدمش نيست، و همچنين در صورت اختيارِ دفعى بودن ارتماسى.

[3] . يعنى وجوب شستن آن با شستن بَشَره.

[4] . بلكه احوط است در غير مورد استصحابِ باطن بودن و لازم است در مورد استصحاب ظاهر بودن.

و ازاله يقينيّه در آنچه مستصحب است حايل بودن آن، لازم است. و در مشكوك، احوط فحص است تا اطمينانِ به عدم [ حاصل شود ]، به نحوى كه در وضو مذكور است.

[5] . و همچنين اباحه مكان غسل و مصبّ آب غسل و ظرف آب غسل.