مزبور مبتلا خواهد شد به حكم استصحاب به نجاست بدن در حال ورود آب دوّم.

س . هرگاه چيزى به يكى از اين دو آب، ملاقات نمايد، پاك است يا نه؟

ج . محكوم به طهارت است.[1]

  پاك بودن اعضاى وضو

يازدهم: واجب است كه محلّ وضو، پاك باشد از نجاست. و هرگاه آب بريزد و جارى شود از محل وضو به قصد وضو و طهارت از نجس، وضو باطل است؛[2] بلى اگر وضو به ارتماس در كرّ يا جارى باشد، حصول طهارت از خبث و از حدث در آن واحد به سبب واحد، مانعى ندارد.

  غصبى نبودن مكان وضو

دوازدهم: واجب است مكانى كه وضو مى‌گيرد[3] «مباح» باشد، يعنى غصبى نباشد.

[1] . با حفظ تساوى دو آب در خصوصيّات مربوطه به نجاست و طهارت و سبق علم و نجاست معلومه بر ملاقات؛ بلكه طهارت ملاقى با سبق ملاقات بر علم، خالى از وجه نيست.

[2] . ظاهراً قصد وضو به ادامه صبّ در غسله مطهِّره در تمام ابعاضِ هر عضوى، مانعى ندارد، زيرا به حدوث غَسل، ازاله خبث مى‌شود و به بقاى آن بعض، مزيل حدث، محقّق مى‌شود، پس حاجتى به فرضِ نجاست در آخر هر عضو نيست، و آنچه لازم است، قصد وضو است، نه قصد ازاله خبث.

و در كرّ وجارى ونحو آنها، مانعى از قصد وضو در آنِ اوّلِ غَسل از حيثيّت مذكوره نيست.

[3] . اظهر عدم بطلان وضو است به مجرّد مقارنتش با كون غصبى، حتى در صورت انحصار، اگر چه عاصى است به غصب مطلقا؛ پس صحت، اختصاص به صورت جهل يا سهو ندارد.