فصل سوّم

مكان نمازگزار

شرايط مكان

س . كيفيّت مكان نمازگزار را بيان فرماييد.

ج . بدان كه جايز است نماز در هر مكانى كه خالى باشد از هر نجاستى كه تعدّى نمايد؛[1] و جايزالتصرّف باشد، چه مملوك باشد به سبب عين و منفعت هر دو، يا منفعتِ فقط به اجاره يا تحبيس يا وصيّت منفعت از براى شخص يا نحو اينها، و چه مأذون‌التصرّف باشد از براى نماز كننده، خواه به اذن عامّ باشد، يا به اذنِ نماز كردن، خواه به اذنِ صريح باشد يا غير آن،[2] خواه مباح الاصل باشد ـ مثل زمين موات ـ يا غير آن، و چه شاهد حالِ مالك به تصرّف داشته باشد به رابطه‌اى كه در ميان مصلّى و مالك باشد از صداقت و غير آن كه منشأ رضاى مالك باشد.

و معتبر است علم به هم رساند از شاهد حال؛ پس اگر علم به هم نرساند و مظنّه به هم رساند[3] نمى‌تواند نماز بكند در ملك غير، لكن آن، در غير صحراها و باغاتى

[1] . يا موضع سجود باشد اگر چه متعدّى نباشد.

[2] . يعنى التزامى و فحوى.

[3] . اظهر جواز است با اماره موجبه ظنّ؛ بلكه اظهر، جواز است با عدم علم و اماره <->