آن، عمل مذكور را به جا آورد. و اقوى كفايت وضو در اوّل عمل است در خصوص مسلوس.[1]

و اگر زمان بر وسعت اقلّ واجب نماز كه عبارت از ايما و يك تسبيحه باشد، در هر ركعتى داشته باشد، احوط، اتيان آن است بعد از نماز تامّة الافعال. و اكتفا به صلات تامّه‌الافعال با يك وضو در مسلوس، و با تجديد و بنا در مبطون، اقوى است.[2]

و با متمكّن نشدن بدون عسر و حرج از تجديد وضو به قسمى كه ذكر شد جهت پى‌درپى آمدن حدث، وضو مى‌سازند از براى هر نمازى و بدون تأخير نماز را به جا مى‌آورند و حدث صادر در بين نماز، معفوّ از ايشان است.[3]

<- سوم در يك نماز باشد؛ و اگر مستلزم شد، از محل استلزام، اكتفا به سابِق آن از طهارت مى‌نمايد؛ و واجب است تهيه اسباب تسهيل تجديد در اثنا، قبل از نماز. و با رعايت قيود مذكوره در تجديد و تسهيل، بناى احتياط به ضمّ اتمام با يك وضو، لازم نيست حتى در مسلوس على الاقوى.

[1] . اظهر عدم كفايت است با امكان تجديد و بنا به نحوى كه گذشت. و اظهر اتّحاد مسلوس و مبطون است با حفظ خصوصيّات، يعنى استمرار و مرتبه آن و عدم استمرار حدث و همچنين ساير احداث موجبه وضو.

[2] . و همچنين در مسلوس با مماثلت، چنانكه گذشت اتّحاد حكم آنها.

[3] . و اين طريق، احوط است در صورتى كه بداند كه بعض نماز اگر چه تكبيرة الاحرام باشد، خالى از حدث نمى‌شود. و محتمل است موظّف باشد در اين صورت به تيمّم اگر مى‌تواند با آن، بعض نماز را با طهارت ترابيّه انجام دهد؛ و همچنين در ساير صور كه محذور، اختصاص به وضو دارد، چه از اين جهت باشد كه وضو، فعل كثير مى‌شود نه تيمّم، يا از اين كه با وضو نمى‌تواند جزئى را با طهارت انجام دهد و با ->

تيمم مى‌تواند، يا آن كه با تيمّم بيش از وضو، افعال نماز با طهارت واقع مى‌شود، چه آن كه قبل از نماز باشد يا در اثنا؛ و احتياط در جمع است با امكان، بين نماز با وضوى مذكور و نماز با تيمم مذكور.

صور مسأله و چند فرع

و از بيان متقدّم، ظاهر شد كه اصل مسأله، سه صورت دارد:

صورتى كه موظّف است در آن، به اتيان نمازى كه تماماً با طهارت مائيّه است؛

و صورتى كه مكلّف است در آن، به تجديد وضو در اثنا و بنا؛

و صورتى كه موظّف است در آن، به به جا آوردن نماز با يك وضو قبل از آن.

و عدم فرق بين مسلوس و مبطون با حفظ مماثلت و ساير خصوصيّات و احتمالات، از بيانات سابقه معلوم شد.

و وضوئى كه كافى است براى نماز، كافى است براى متعلّقات آن از قبيل: قضاى تشهد و سجده منسيّين و نماز احتياط با شك با رعايت تجديد و بناى در آن صورتى كه در نفس نماز، مكلّف است به آن.

بدان كه اظهر لزوم وضو است بر مستمرّ الحدث براى هر نماز نافله، مثل فريضه. و آنچه كه مانع از تعدّى نجاست است به ظاهر، احوط تبديل آن است با هر وضوئى بدون فعل كثير و همچنين غَسل حَشَفه.

و در مبطون، اگر ممكن باشد علاجِ تعدّى، لازم است با غَسل محلّ بدون عسر يا فعل كثير على الاحوط.

و احوط معالجه اين قسم از امراض مانعه از نمازِ مختار است، اگر چه متوقّف به بذلِ مالِ ممكنِ غيرِ مُجْحف باشد.

و داخل شدن با وضوى اضطرارى ـ مانند مسلوس مستمرّ الحدث ـ در ساير غايات غير واجبه ـ مانند مسّ كتابت غير واجب ـ خالى از اشكال و تأمّل نيست.

با احتمال فترت و تمكّن از صلات با طهارت، احوط صبر است و همچنين با احتمال اخفيّت حدث در بعض وقت.

اگر مشغول شد به نماز به اعتقادِ نبودنِ فترت و در اثنا دانست كه فترت هست، قطع مى‌نمايد در صورتى كه تصحيح همان نماز اختياراً ممكن نباشد؛ و اگر بعد از نماز ملتفت شد، اعاده مى‌نمايد؛ و اگر بعد از نماز، بُرْء حاصل شد، احوط در وقت نماز، اعاده نماز است.

اگر نذرِ دوام وضو نمايد، بعد مسلوس يا مبطون شود، اظهر بى اثر بودن نذر است در زمان اين‌گونه مرض، مگر در صورتى كه بداند اطلاق نذر را، مثل آن صورت كه نذر، متأخّر از سلس باشد؛ و در اين صورت، تكرار مى‌نمايد وضو را تا اين كه حرجى باشد؛ و در اين صورت هم، بى‌اثر بودن در زمان مرض، اظهر است، در صورتى كه وضو، مفيد طهارت ولو آناً مّا نباشد.