باب دوّم

در افعال حج است

و در آن هفت فصل است.

فصل اوّل

در احرام به جهت حج تمتّع است

و در آن، دو مقصد است

مقصد اوّل

در وجوب احرام و بعض احكام متعلّقه به آن است

چون دانستى كه شخص بعد از تقصير، حلال مى‌شود از براى او، آنچه به احرام حرام شده بود، پس واجب مى‌شود بر او احرام از براى حج تمتّع؛

و وقت آن موسّع است اگر چه احوط عدم خروج از مكّه است[1] پيش از روز «ترويه».

و مضيّق مى‌شود وقتى كه تأخير احرام حج از آن وقت، موجب فوت وقوف به

[1]. بدون اضطرار اگر چه عالم به عدم فوت حج باشد؛ و اگر خارج شد، پس با رعايت حكمِ فصل بين عمرتين، احوط تجديد احرام عمره است در صورتى كه دخولش و رجوعش به مكّه در غير ماه خروج از آن باشد و مُحلّاً خارج شده باشد، نه با بقاء بر احرام حج. و مراد متن از «پيش از روز ترويه»، پيش از خروج بعد از احرام حج براى منى و عرفات براى اعمال حج است.